سیاست های مالی دولت تدبیر و امید کمر قشر دانشگاهی را شکسته است - آقای ابوالفضلی

به گزارش آقای ابوالفضلی، متن زیر یادداشتی از سیدجواد میری عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی خطاب به رئیس جمهور است که در ادامه می خوانید؛

آقای روحانی یقین دارم که می پذیرید دانشگاه موتور محرکه تحولات در جامعه ایران است و دانشگاهیان یکی از اقشار تأثیرگذاری هستند که می توانند کشور را در این شرایط بغرنج کمک نمایند، زیرا دانشگاهیان و اهل نظر مولد ایده هستند و در زمینه و زمانه ایی که کشور دچار تحریم های پی در پی گشته است، ایده ها هستند که می توانند ماشینِ کشور را راهنمایی نمایند ولی این زمانی ممکن است که رمقی در بین دانشگاهیان باقی مانده باشد.

امروز صرفاً عده قلیلی از مدیران دانشگاهی که در نظام آکادمیک دارای پست و مدیریت و معاونت هستند (و از قضا هیچ ایده ایی هم خلق نمی نمایند) قادرند در این شرایط معیشتی فلاکت بار ادامه حیات دهند، ولی اکثریت قاطع دانشگاهیان قادر به انجام هیچ تحقیق واقعی نیستند.

من به شخصه و مبتنی بر تجربه زیسته خود به شما می گویم که اغلب همکاران یا حضور موظف ندارند (چون در چند جای دیگر مشغولند) و آنهایی هم که حضور موظف دارند، حضورشان صرف نالیدن درباره معیشت و یا یافتن راهی برای رفتن به کانادا و اروپا و حتی قطر می شود. به سخن دیگر، سیاست های مالی تدبیر و امید کمر قشر دانشگاهی را شکسته است و مغز جامعه در حال از کار افتادن است.

من مطمئنم اگر اراده ای وجود داشته باشد حتماً راهی هم برای برون رفت از این شرایط پیدا خواهد شد، اما من در وزارت علوم تحت نظر دولت شما اراده ای نمی بینم، بل عزمی جدی برای روزمرگی مشاهده می کنم. به عبارت دیگر، تحقیق و پژوهش و تدریس و زندگی آکادمیک احتیاج به زیرساخت های جدی دارد و برای فهم این نظام معنایی ما احتیاجمند درک منطق دانش و نسبت آن با وضع معیشتی دانشگاهیان هستیم.

به نظر من و مبتنی بر تجربه زیسته خویش، دولت تحت نظارت جنابعالی کاملاً به این نظم معنایی دانش و ربط آن با معیشت جامعه بی التفات می باشد و این بی التفاتی دانشگاه را تهی از حرکت و پویایی نموده است.

اساتید دانشگاه که پست و مقام و مدیریت و چندین پروژه (از شهرداری و وزارت کشور و ...) ندارند، دور نیست که به سمت کار در اسنپ و تپسی بروند تا خانواده خود را اداره نمایند. سوگند یاد می کنم که در شرایط کنونی نمی توان باوجدان و قانونمدار در دانشگاه حضور موظف داشت و قادر به ادامه حیات تا خاتمه ماه بود. اما سخن اینجاست که جامعه ایی که اهل نظرش پا بر روی وجدان و قانون بگذارند آنگاه چه چیزی از آن جامعه به جای خواهد ماند؟ امیدوارم نیم نگاهی به وزارت علوم بیاندازید و امور را سامانی بدهید.