راهنمای رفتن به روستای پالنگان - آقای ابوالفضلی

به گزارش آقای ابوالفضلی، انگار که معجزه ای شبیه به شکافتن دریا، کوه را به دو قسمت تبدیل نموده و روستایی شکل گرفته باشد. صدها سال پیش داخل دره ای تنگ، روستایی به نام پالنگان بنا شده. و امروز با طبیعت شگفت انگیز و مرنامی که هیچ جای دیگر مشابهش وجود ندارد، گردشگران زیادی را نه فقط از ایران، بلکه از سراسر جهان به سمت خود می کشاند.

پالنگان کجاست؟

ما می توانیم هم از کرمانشاه و هم از سنندج به روستای پالنگان برویم. از سنندج تا پالنگان حدود 2 ساعت راه است. برای رسیدن به آن باید از جاده سنندج-کرمانشاه به سمت کامیاران حرکت کنیم. از خیابان بهشتی کامیاران باید خارج شویم و بعد از دهستان ژاورود به دره ای به نام تنگیور برسیم. دره ای که از وسط آن رود تنگیور می گذرد و در دو طرفش روی کوهپایه های شاهو روستای پالنگان ساخته شده است.

اگر هم از سمت کرمانشاه حرکت کنیم باید در همان جاده کرمانشاه-سنندج به سمت کامیاران حرکت کنیم. پس از 48 کیلومتر از جاده روستای توبره ریز در نهایت به روستایی می رسیم که در قلب خودش همه یادگاران گذشته را نسل به نسل حفظ نموده است. فاصله کرمانشاه تا این روستا هم حدود 2 ساعت است.

جدا از تورهای گردشگری که صرفا به قصد تماشا این روستا، به خصوص در موقع آیین های سنتی، برگزار می شوند، با خودروی شخصی هم می توان از مسیری که گفته شد به اینجا رسید. در صورتی که با خودروی شخصی به اینجا آمدیم نباید نگران سوخت خودرویمان باشیم. چرا که یک پمپ بنزین در 45 کیلومتری روستا ساخته شده است.

برای سفر بدون خودروی شخصی هم باید ابتدا به سنندج یا کرمانشاه برسیم و از آنجا سوار مینی بوس های کامیاران شویم. بعد از آن با تاکسی های خطی یا مینی بوس های دیگری می توانیم از کامیاران به پالنگان برویم. از آنجایی که رفت وآمد این مینی بوس و تاکسی ها نظمی ندارند می توان با کرایه اندکی هم یک تاکسی دربست گرفت و به سمت روستا رفت.

چرا باید پالنگان را ببینیم؟

معماری

اول از هر چیز معماری خانه های روستایی ما را به وجد می آورد. در پالنگان مثل ماسوله، پشت بام یک خانه حیاط خانه بالاتر شده. خانه ها را با چیدن سنگ روی هم ساخته اند و این تصویر ما را به یاد کلیساهای قدیمی یا به یاد دیوار چین می اندازد.

مرنام های سنتی

بعد از معماری، اولین چیزی که هوش و حواس برایمان نخواهد گذاشت، مرنام زیبایی به نام جشن سنتی نوروز است که 18 یا 19 اسفندماه برگزار می شود. کوچک ترها از دو روز قبل مشغول جمع آوری هیزم می شوند. آن روز به خصوص زن و مرد با مشعلی زیر پل می فرایند و بعد شنیدن شلیک تیر، هیزم هایی را که در پنج نقطه روستا گذاشته اند روشن می نمایند.

بعد از تیر دوم مردم مشعل هایشان را آتش می زنند. و با شلیک سوم از روستا بالا می فرایند و روی سقف خانه ها می ایستند. بعد از آن همگی بر روی خانه ها یا لب رود تنگیور کنار بزرگ ترین آتش آغاز به پایکوبی کردی می نمایند. آنها با این کار آمدن بهار و گرم شدن هوا را جشن می گیرند. در این مرنام می توانیم با انوع پایکوبی های محلی مردم آشنا شویم یا حتی از آنها پایکوبی کردی یاد بگیریم.

تاریخ و قدمت

به جای مانده های یک قلعه در جنوب شرق روستا گواهی می دهد که قدمت این منطقه حداقل به قرن دهم هجری برمی شود. قبرستان روستای پالنگان هم در دل آن زمین سبز، با قبرهایی که به سادگی و بایک سنگ ایستاده ساخته شده اند، بخش دیگری از پیوند زندگی مردم با محیطشان است. چند سنگ قبر مربوط به قرن های ششم و هفتم هجری هم در این مزار دیده می شود که با خط کوفی روی آن نوشته شده است.

طبیعت

در غرب روستا باغ های زیبایی هستند که سکوت و زیبایی اش چشممان را می گیرد و فرسنگ ها ما را از زندگی یکنواخت شهری دور می نماید. یک نصف روز هم که شده باید برای پیک نیک کمی از روستا خارج شویم و به سمت جنوب شرقی روستا حرکت کنیم. جایی که یک آبشار و حدود 20 چشمه طبیعی دیگر در آن وجود دارد و در نهایت آب آن به رود سیروان می رسد.

چی بخوریم؟

به خاطر مجتمع های پرورش ماهی که اینجا و نزدیک رود ساخته شده، قیمت آبزیان مقرون به صرفه تر از شهر است.علاوه بر آن همان جا رستوران های کوچکی در کنار رودخانه سیروان وجود دارد که غذاهای محلی سرو می نمایند. یک نوع ماهی کبابی با سبزیجات مخصوص آماده و داخل تنور کباب می نمایند که درست کردنش نیم ساعت زمان می برد. اما این نیم ساعت هرگز نباید ما را از انتخابمان پشیمان کند.

می توانیم دلمه های روستا، آش دوغ و خوراکی های خوشمزه دیگر این منطقه را هم امتحان کنیم. آش دوینه، شلمین، آش پرپوله، ولوشه، غازینه و انواع غذاهای گیاهی از دیگر غذاهای متداول محلی در این روستا هستند.

عکس: خبرگزاری ایرنا