تفال به حافظ امروز چهارشنبه 6 اردیبهشت 1402 - آقای ابوالفضلی

به گزارش آقای ابوالفضلی، فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما به جای مانده است.

هر که را با خطِ سبزت سرِ سودا باشد

پای از این دایره بیرون نَنِهَد تا باشد

من چو از خاکِ لحد لاله صفت برخیزم

داغِ سودای توام سِرِّ سُویدا باشد

تو خود ای گوهرِ یک دانه کجایی آخِر

کز غمت دیدهٔ مردم همه دریا باشد

از بُنِ هر مژه ام آب روان است بیا

اگرت میلِ لبِ جوی و دیدن باشد.

چون گل و مِی دمی از پرده برون آی و درآ

که دگرباره دیدار نه پیدا باشد

ظِلِّ مَمدودِ خَمِ زلفِ توام بر سر باد

کاندر این سایه قرارِ دلِ شیدا باشد

چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری

سرگرانی صفتِ نرگسِ رعنا باشد

توضیح لغت: خط سبز: مو های نو رسته بر رخسار/ سویدا: مرکز دل یا دانه سیاهی که گمان می کردند بر دل است/ ظل ممدود: به کسر اول و تشدید دوم: سایه گسترده/ سرگرانی: بی اعتنایی و عدم التفات

تفسیر عرفانی:

وارستگان درگاه معشوق تا زمانی که جان در بدن دارند پا از راه عشق او بیرون نمی گذارند، و تا زمانی که نشانی از عشق در دلشان وارد نگردد در تب و تاب هستند.

تعبیر غزل:

سعی کن شب ها را به استراحت بپردازی و کارهایت را در روز تمام کنی. از همنشینی با افراد عیبجو بپرهیز، زیرا مدت کوتاهی با تو خواهند بود و پس از رسیدن به مقصود از تو جدا شده و به عیبجویی خواهند پرداخت.