متن خاص فدراسیون فوتبال برای کارلوس کی روش - آقای ابوالفضلی

به گزارش آقای ابوالفضلی، سایت فدراسیون فوتبال با انتشار متنی خاص تولد 70 سالگی کارلوس کی روش، سرمربی سابق تیم ملی فوتبال کشورمان را تبریک گفت. در این متن آمده است:

کارلوس مانوئل بریتو لئال کی روش.

این طولانی ترین نام دنیا نیست، اما احتمالاً تا ابد در یاد ایرانیان می ماند.

حتی آن ها که خیلی با فوتبال میانه ندارند هم او را به خوبی می شناسند: آقای کارلوس کی روش. مردی با خاطراتی پر شور، مشت هایی گره نموده، پیراهن سفید و کت و شلوار سیاه، آماده برای ورود به هر چالش، رقم زننده رکورد هایی فراموش نشدنی و البته با اثرگذاری غیرقابل کتمان بر فوتبال ایران.

او پیش از ایران در تیم های زیر 20 سال پرتغال، بزرگسالان پرتغال، اسپورتینگ لیسبون، مترو استارز، ناگویا گرامپوس، امارات، آفریقای جنوبی، منچستر یونایتد (دستیار) و رئال مادرید مربیگری نموده بود، حتی در یک بازه زمانی روی نیمکت مربیگری کلمبیا و مصر نشست، اما نزدیک به 9 سال با تیم ملی ما در دنیا شناخته شد.

9 سال زمان بلندی برای ساختن شیفتگان و البته منتقدان آتشین است. مردی که هر لحظه آماده نبرد بود وقتی سرمربیگری تیم ملی ایران را در سال 2011 پذیرفت که ما از صعود به جام دنیای آفریقا بازمانده بودیم. سرخورده و ناامید از جام ملت های آسیا به خانه برگشتیم و دنبال نسل جدیدی می گشتیم تا خون تازه ای را در رگ های فوتبال مان تزریق نمایند.

کی روش به معنای واقعی یک تیم ساخت. مجموعه ای از بازیکنان که سرشان را جلوی توپ می گذاشتند. به او و پیراهن تیم ملی وفادار بودند و خط دفاعی آهنینی را در آسیا ساختند. این شروع راهی بود که به صعودی دراماتیک به جام دنیای 2014 برزیل ختم شد. کافی است گلی که رضا قوچان نژاد به کره جنوبی در اولسان زد را در فکر مرور کنید. گلی که با دفع توپ آندرانیک، سماجت گوچی و شلیکی بی مانند به ثمر رسید تا میلیون ها ایرانی به آسمان بپرند. گلی کاملاً شبیه به خود کارلوس کی روش. نتیجه سرسختی و تسلیم نشدن حتی در روزی که موقعیت های زیادی نداشتیم.

صعود به جام دنیای 2018 روسیه و پیروزی مقابل مراکش شبی بی مانند را برای ایرانیان ساخت. همان مراکشی که چهارسال بعد شگفتی آفرین شد. ما تا آخرین ثانیه ها شانس صعود داشتیم، درست مثل بازی مقابل امریکا در 2022. اگر در روسیه توپ مهدی طارمی توی چارچوب می نشست، اگر در قطر ضربه سامان قدوس فقط کمی دقیق تر نواخته می گردد ... امان از این اگر های همیشگی.

کارلوس کی روش با دو صعود پی در پی که در تاریخ فوتبال ما بی سابقه بود، در کنار رکورد های تیم ملی در بسته نگه داشتن دروازه و سبک بازی سرسختانه، هویت تازه ای به فوتبال ملی ما داد. مقابل آرژانتین در 2014، مقابل اسپانیا و پرتغال در 2018 ما فراتر از آسیا بازی کردیم. درست مثل بازی مقابل ولز در 2022. آن نمایش دلپذیر که با دو گل روزبه چشمی و رامین رضاییان خلق شد، یک لذت ناب بود. چیزی که فوتبال ما برای سال ها در تمنای آن بود. سلحشوری محض و ترکیب مهارت، قدرت بدنی، تاکتیک و البته خواباندن مچ بدشانسی های تاریخی. هر کس حق دارد از او یک قاب شخصی در فکر به یادگار داشته باشد، اما نمایش درخشان تیم ملی ایران مقابل ولز برای بسیاری از ایرانیان مایه مباهات است. یک قاب چشم نواز از تیمی که رهبرش کارلوس کی روش بود.

مردی که حتی منتقدان سرسختش هم نمی توانند تاثیرگذاری او را انکار نمایند، محبوب بازیکنانش بود. آن ها که با مرد پرتغالی کار نموده اند همواره وفادارانه از او یاد می نمایند. او را جنگ جویی خستگی ناپذیر، مرد لحظه های بحران و استاد مدیریت فضا های پر آشوب لقب می دهند. می گویند در رختکن و در اردو ها چنان به جزییات دقت می کرد و آن ها را مهم می شمرد و به پیچ و خم های جنگ های روانی مسلط بود که بازیکنان این فرصت را داشتند تا فقط روی فوتبال تمرکز نمایند. فقط روی توپ، فقط روی سه امتیاز.

درباره تیم ملی فوتبال ایران در عصر کارلوس کی روش، تاریخ با شفافیت بیشتری قضاوت خواهد نمود. باید غبار های هیجان فرو بنشیند.

امروز او 70 ساله شد. در کنار تبریک های توام با تحسین ژوزه مورینیو، دل بوسکه، ویتور بایا، لوئیس فیگو، فرناندو هیرو، ژسوس، پائولو بنتو، نلو وینگادا، ایکر کاسیاس و ... ما هم سپاسگزاریم آقای سرمربی! سپاس برای همه لحظه های غرور و افتخار. برای مشت های گره نموده و فریاد های ایران، ایران در کف خیابان ها!